Een ei is geen ei, twee ei is een half ei, drie ei is een goed ei?

Wat was ik teleurgesteld in mijn lichaam, hoewel mijn lichaam altijd stipt optijd is, is het nu al twee keer te laat. Ik was bang, want wat als ik helemaal geen eisprong meer zou hebben. Toch bleef ik hoop houden en elke dag deed ik dan ook keurig optijd een ovulatietest. Zo ook vrijdag, het was inmiddels al dag twintig van mijn cyclus en ik had de hoop al verloren, maar ik had een lachende smiley in mijn handen. Ik kon het niet geloven maar wat was ik blij met deze test. Gelijk belde ik het ziekenhuis op om een afspraak te maken.

Zaterdagochtend rond half negen moest "Moffel" zijn potje inleveren en om kwart voor een was mijn afspraak. Waar ik in het begin nog zenuwachtig was, stapte ik nu rustig de wachtkamer binnen om vervolgens opgehaald te worden door een erg lieve mevrouw. Het kamertje kwam me bekent voor, de eerste keer zat ik ook in dit kamertje. Het is zo gewoon voor mij geworden dat ik meteen naar het hokje liep om mij uit te gaan kleden. Ze lachte, noemde mijn gegevens, liet het keuren en melde vervolgens dat mijn "Moffel" dit keer 17,5 miljoen zaadcellen had. Dit was geweldig nieuws en wat was "Moffel" trots. Ik klom in de stoel en melde vervolgens dat het gister dag twintig van mijn cyclus was. Keurig noteerde de mevrouw dit en zei dat ik dit moest bespreken met mijn arts. Ik heb een afspraak staan voor woensdag drie oktober dus dat kwam goed uit. Dit keer was ik rustig, misschien kwam het door de mevrouw die een kalmte over haar heen had of omdat we ervaring opdoen. Ze was erg lief, misschien te lief en was daardoor ook bang dat ze mij pijn deed. Heel voorzichtig voerde ze de behandeling uit. Daarna verliet ze de kamer om ons alleen te laten. Heel zachtjes op een fluistertoon spraken "Moffel" en ik tot elkaar om vervolgens over te gaan in stilte. Naast mij hing een prachtig schilderij met bloemen, prachtige kleuren met een bijzondere licht inval. De tijd ging snel voorbij en ik mocht mij weer aankleden. Ik ruimde de spulletjes op om vervolgens de kamer te verlaten. Weer liepen we door de voor ons inmiddels bekende gang op weg naar de uitgang. Beneden staat er een automaat en elke keer nemen we er dan iets uit, een kleine ritueel. Hand in hand liepen we naar de auto, allebei blij en hoopvol.

Ronde drie is een feit nu is het afwachten en gaan we weer door met ons leven. Het is net alsof het erbij hoort, we doen het nu en pakken vervolgens de draad weer op. Tuurlijk hebben we het er zo nu en dan over maar het is niet meer zoals in het begin. Drie keer is scheepsrecht, zijn de wijze woorden van "Moffel". We hebben er alle vertrouwen in, het is spannend maar we wachten met een gerust hart af.